Livigno ademt outdoor! Een paradijs voor outdoorliefhebbers

Voorzichtig loop ik stap voor stap over de bergrichel. Rechts van me een afgrond, links idem dito. “Wat een uitzicht”, verzucht ik. Dat is namelijk spectaculair, met overal om me heen hoge bergtoppen en onder me een helderblauw bergmeer. Hiken in deze omgeving is echt onvergetelijk. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het mountainbiken, de extreme trekkings die je hier kan maken, yogasessies tijdens de zonsopkomst. Livigno is echt een paradijs voor outdoorliefhebbers.

Outdoor in Livigno

Na een lange reis zijn we aangekomen in Livigno. Eerst vanaf Schiphol met het vliegtuig naar het Oostenrijkse Innsbruck en daarna met de auto naar Italië. Het langgerekte bergdorp slingert door een vallei. De weersvoorspellingen zijn niet bijzonder goed, maar in Livigno is de lucht blauw en schijnt de laatste zon van de dag over de bergen.

Ik krijg mijn kamersleutels van het Hotel Montivas Lodge en dan staat er meteen al een wandeling op de planning. Het is een korte tocht, waarbij we om het meer van Livigno lopen. Het ziet er best verleidelijk uit om hier een duik te nemen, “Maar dat is echt verboden”, wijst onze gids ons meteen terecht. “Het water is namelijk ijskoud. Je houdt het geen minuut vol”

Ik besluit dus maar gewoon verder te lopen. En dat is ook geen straf. Het wandelpad loopt door het lariksbos Bosc’dal Restel, met uitzicht over het meer. Bij de Pont Dali Cabra zien we de berghut Ristoro Alpisella al liggen. Ik zit amper aan tafel of de aperitivo wordt voor me neergezet, samen met een glas Aperol Spritz. Als dit gevolgd wordt door een fijn diner met een glas goede wijn, kan deze reis voor mij niet beter beginnen.

Op de e-mountainbike

De volgende ochtend ben ik na een stevig ontbijt klaar om de natuur in te gaan. Ik ben op uitnodiging een kleine week in Livigno, in het hart van de Italiaanse Alpen, en er is een sportief programma opgesteld. Berggids Lele Tizzoni fietst inmiddels al druk heen en weer voor het hotel. Hij staat te springen om de bergen in te gaan.

Eigenlijk geldt dat ook voor mij. Snel zet ik mijn helm op mijn hoofd stap op mijn mountainbike. Er staat een flinke hike op het programma, en ik fiets op een e-mountainbike naar het startpunt van de wandeling. Al snel ben ik het dorp uit. Het grindpad slingert door het dal. Bruingrijze koeien grazen en ik hoor de bergmarmotten fluiten op de machtige bergen in de verte.

Het viel me al op dat er in Livigno veel e-bikes zijn. Voor mij is het even wennen. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb nog een flinke wandeling op de planning staan, dus stiekem is het best wel fijn om zonder inspanning door de bergen te kunnen fietsen. Zo heb je onderweg genoeg adem over om te genieten van het fantastische uitzicht. 

Naar de 3000 meter

Na een laatste klim stallen we de e-mountainbike bij een berghut, bij de Forcola pas. Eerst nog een cappuccino om op te warmen en dan loop ik richting Val Orse’ra, over een behoorlijk behoorlijk steil en rotsachtig pad. Ik sta zo ongeveer om de minuut stil om een foto te maken, zo mooi is het hier. En weer een minuut later denk ik “Maar hier is het nog veel mooier!”, om vervolgens nog een foto te maken. Voorzichtig loop ik over de laatste sneeuwvlakten die nog op de berghellingen liggen. In de verte glinstert iets blauws tussen de bergen. Het is het kleine meer Lach dal Vach. Het water is belachelijk blauw. Ik eet mijn lunchpakket terwijl ik over het water en het dal uitkijk. Wat een uitzicht.

De tocht gaat nog verder, naar de top van de Monte Vago of Al Vach. Vanaf onze lunchplek bij het meer lijkt de top niet ver, maar het is nog steeds een flinke wandeling. We lopen een stuk door de sneeuw en klauteren dan verder over een bergrichel. Links en rechts van me kijk ik vervaarlijk ver de diepte in. Ik wil hier niet uitglijden. Behoedzaam denk ik na over iedere stap die ik zet. Ik klim omhoog tot ik bij de top ben, op 3058 meter boven zeeniveau. Hier heb ik een prachtig uitzicht over de Livigno-vallei en de Bernina-groep.

Na de hike fiets ik terug naar het hotel. Niet voor lang, want al snel loop ik naar de Rifugio Cip&Ciop. Ook hier wacht weer een aperitivo om bij te watertanden. Op de houten plank liggen sciatt. Ik was er de vorige avond al voor gewaarschuwd. Het is een typisch gerecht uit de Valtellina, knapperige gefrituurde balletjes gevuld met gesmolten kaas. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik er wel een kilo van kan eten. Ze zijn vast niet gezond, maar ach, ik heb al zoveel gesport vandaag.

Tip: de Rifugio Cip&Ciop is ook een fijne lunchplek tijdens je wintersportreis in Livigno!

Yoga tijdens het ochtendgloren

De volgende dag ben ik blij dat ik zoveel heb gegeten. Al ruim voor het ontbijt ga ik namelijk op pad. Om 6 uur ’s ochtends sta ik aan de voet van de Carosello 3000 gondola. Iedere donderdag in juli en augustus wordt de lift extra vroeg geopend, zodat je deel kan nemen aan de Yoga Experience of de Sunride Experience. Bij de tweede ga je in alle vroegte de berglift omhoog om vervolgens de berg omlaag te fietsen terwijl de zon langzaam opkomt boven de bergen.

Ik kies vandaag voor de Yoga Experience, met instructeur Laura Liduma. Ik word eerst gevraagd om mijn telefoon en camera op te bergen, zodat ik me in alle rust kan focussen op de meditatieve wandeling en de yoga. Laura gidst de groep naar de Madonon, een van de mooiste panoramische punten in de hele Livigno-vallei. Ze vraagt ons te ontspannen, te luisteren naar de geluiden om ons heen en ons bewust te zijn hoe de zon langzaam opkomt. Zo nu en dan stoppen we om Asana Yoga oefeningen te doen, met uitzicht op de vallei of de bergen. In harmonie met de natuur. Bij het standbeeld van de Madonna delle Rezze stoppen we voor ademhalingsoefeningen en een mok natuurlijke thee met lokale kruiden. Tegen lunchtijd komen we weer terug bij restaurant Carosello 3000. We zijn al een paar uur aan het hiken, dus ik ben wel toe aan een brunch!

De berg omlaag

Ik haal mijn wandelstokken van mijn rugzak. Vanaf nu is het grootste deel van de route afdalen, en flink ook. Vanaf het bergstation loopt de wandelroute helemaal tot het dal in Livigno. Adembenemend mooi is het. Ik loop achteraan de groep en zie de wandelaars in een lange sliert de berg omlaag lopen. Ik stop vaak, om me te vergapen aan het landschap of om foto’s te maken van de weidebloemen. Iedere keer moet ik weer een sprintje trekken om de groep bij te halen.

Het is machtig mooi. Schaduwen dartelen over de groene bergweiden en kleine bergriviertjes slingeren zich een weg door het landschap. “Kijk” zegt gids Mario – ook wel Mario Google genoemd omdat hij werkelijk alles weet over deze bergen. “Zie je die paarse bloemen? Je overleeft het niet als je ze opeet. Alleen al deze bloem aanraken levert je een ritje naar het ziekenhuis op.” Onder de indruk van alle verhalen zink ik bij de Alpe Federia berghut met een flinke Radler neer op een houten bank.

Inmiddels voel ik mijn kuiten branden. De route loopt dan ook flink steil omlaag. Gelukkig weet de gids te vertellen dat we er al bijna zijn. “Nog maar een paar bochten…” Een paar uur later plof ik neer bij restaurant Ristoro Calcheira. Die “we zijn er bijna” van de gids geloof ik nooit meer.

Lees hier de hele blog over deze wandeling.

Flowtrails met de mountainbike

Vandaag is een keuzedag. Ik kan kiezen uit een extreme trekking, downhillen in het bikepark, of de Flow Trails van Carosello 3000 verkennen met de mountainbike. Ik kies voor het laatste. Over glooiende trails de bergen omlaag fietsen, dat klinkt heerlijk. Eerst mag ik mijn mountainbike ophalen bij David’s Rental. Ik kijk bedenkelijk bij alle bescherming die me wordt aangereikt. Een helm uiteraard, maar ook kniebeschermers, elleboogbeschermers en stevige handschoenen. Het zou toch een rustig ritje worden?

Vertwijfeld sta ik aan de voet van de skilift. Gaat dit niet te extreem worden? Ik denk terug aan mijn downhill avontuur in Andorra. Mijn fiets wordt aan de skilift gehangen en een paar minuten later sta ik hoog op de berg. “Geen zorgen.” lacht mijn mountainbikegids, “Deze trail is voor kinderen en beginners. Hartstikke gemakkelijk.” Toch lijkt hij best steil, als ik zo de berg omlaag kijk. Verstand op nul en gewoon gaan, besluit ik. Een paar bochten is het wennen, aan de full suspension fiets en aan het dalen, maar dan kom ik in een flow. Ik slalom de berg omlaag, met uizicht over het dal. Wat is dit heerlijk!

We zigzaggen over de bergwand, nemen zo nu en dan weer een skilift en rijden dan de berg weer omlaag. Het liefst wil ik nog tien keer de berg op en af, maar helaas wacht de volgende activiteit al. Ik besluit wel meteen dat ik nog een keer terugkom naar Livigno om de Tutti Frutti trail te fietsen! Een epische mountainbiketocht die de mooiste trails met elkaar verbindt.

Apenkooien voor volwassenen

Twee uur later sta ik – gezekerd en al – twintig meter boven de grond in een boomtop. Ik tel tot drie en zoef dan via de zipline naar beneden. Ik mag me een paar uur uitleven in het Larixpark van Livigno. Een soort apenkooien voor volwassenen. In een oud lariksbos zijn acht touwbanen tussen de bomen opgehangen. Ik zeker mijn harnas aan een van de routes en dan klauter ik het bos door. Over houten hangbruggen, hangend aan kabels of netten, en via tientallen ziplines. Het is nog behoorlijk pittig maar de tijd vliegt voorbij. De instructeur komt zo nu en dan kijken of het goed gaat. Ik dompel me nog even onder in het avontuur.

Ontspannen met prosecco

’s avonds dompel ik me onder in het bubbelbad. In het welness Aquagranda blik ik terug op de afgelopen dagen. In een buitenjacuzzi met een glas prosecco in de hand. Het enige wat mist is uitzicht op de bergen. Zou je mij een ideale reis uit laten tekenen, dan zou hij verrassend veel lijken op deze trip in Livigno. In de bergen kom je heerlijk tot rust én kan je je uitleven op de fiets of op de hiking trails. De mountain guides weten altijd wel een mooie trail te vinden. Wil je even wat anders, dan klauter je door het boompark of ga je paragliden vanaf een bergtop. En de restaurants hebben stevige gerechten, precies wat je nodig hebt na een lange dag in de bergen. Mag ik hier nog even blijven?

Ik maakte deze reis op uitnodiging van Livigno.