Op het vliegveld is het al duidelijk waarom iedereen naar Athene reist. Ik word omgeven door afgetrainde mannen en vrouwen. De meesten dragen sportschoenen, een shirt van het ene of het andere hardloopmerk. Om me heen staan stapels sporttassen. De stewardess in het vliegtuig heeft het ook door; of men een wijntje drinkt vraagt ze al niet meer, het antwoord is standaard jus d’orange of water. De vlucht naar Athene is niet bevolkt door mensen die een zonvakantie boekten, voor wat zon tijdens de laatste dagen van de herfst, maar met mensen die een half jaar, een jaar, of wellicht al langer aan het trainen zijn om de Marathon van Athene te lopen. In het voetspoor van de goden.
De Marathon van Athene
De gedachte om ooit een marathon te lopen zat al langer in mijn hoofd. Ik liep vaker wedstrijden, 10 of 15 kilometer, maar de marathon leek altijd nog ver weg. Tot ik besloot dat het nu hét moment was; ik schreef me in voor de hele marathon. Een keuze waar ik nog vaak spijt van heb gehad, tijdens zware trainingen met name. En toch sta ik nu hier, in het stadion van de oude Griekse stad Marathon. Voorafgaand aan de wedstrijd wordt alle lopers gevraagd om hun rechterhand op te steken en vervolgens de eed te herhalen, over het eren van de loop en het eren van de andere lopers. Om iedereen eraan te herinneren dat we lopen om de eer, om gezond en eerlijk de finish te halen, niet om de snelste tijd te lopen of een nieuw pr te behalen.
Dan klinkt het startschot en begin ik aan de 42.2 kilometer. Een paar kilometer na de start loop ik voorbij de olympische vlam en ben ik in gedachten bij de Griekse soldaat Pheidippides, die in 490 voor Christus van Marathon naar Athene gerend zou zijn om het nieuws te brengen van de overwinning op de Perzen in de Slag bij Marathon. De huidige Marathon van Athene volgt de ‘originele route’ van het stadion in de oude Griekse stad Marathon naar Panathinaiko, het Olympisch Stadion van Athene.
De weg naar Athene
De weg naar Athene was lang. Maanden aan training gingen aan de wedstrijd vooraf. Honderden kilometers lopen in de heuvels rondom Maastricht, om de juiste techniek en de ‘loopbenen’ te krijgen. Duizenden kilometers op de racefiets ook, voor het duurvermogen. Uren puzzelen welke schoenen ik zou dragen, en welke kleding. Bekijken waar alle drankposten staan en wat ik zelf nog mee moest nemen aan sportdrank en gelletjes. En dan heb ik het nog niet over de wedstrijden die ik als voorbereiding liep. Maar toch lijkt het zo kort. Als ik door steden als Rafina en Pikermi loop voel ik bijna het stof op me neerdalen van een oude Griekse strijdwagen die voorbij stuift. Wat is een paar maanden, op de geschiedenis die de hele route uitademt?
Eerlijk is eerlijk, na de indrukwekkende start in Marathon is er niets moois meer aan de route. Je loopt een lange, rechte weg naar Athene. De eerste twaalf kilometer is vlak. Je geniet van de toeschouwers langs de weg, die je toejuichen en met olijftakken zwaaien. De bijna twintig kilometer lange klim die daarna komt, is uitdagend. In een lange, golvende klim maak je een flink aantal hoogtemeters. De temperatuur loopt op tot bijna 25 graden en na vijf kilometer klimmen voel ik mijn bovenbenen. Flinke verzuring, een pijn die alleen maar erger zal worden, tot het in Athene bijna niet meer te houden is.
Ik tel de kilometers af, want ik weet dat de laatste elf kilometer bergafwaarts loopt richting de finish. Maar na dertig kilometer hardlopen voelt niets meer fijn, ook afdalen niet. Waar ik normaal in een afdaling flink versnel, is dit meer een kwestie van overleven. De vele EHBO’ers langs de lijn krijgen het steeds drukker, meer en meer lopers zakken neer, langs de weg. De route is te lang, te zwaar, te warm.
De laatste meters van de Marathon van Athene
Na 41 zware kilometers zie ik in de verte glimpen van het parthenon. In gedachten zie ik Zeus liggen, in gesprek gewikkeld met andere goden, terwijl de godin Athena de lopers onder haar voeten aanschouwt. De laatste meters heb ik zicht op het Panathinaiko Stadion. Slechts een paar stappen nog, om het stadion binnen te komen en de laatste meters onder het gejuich van de toeschouwers naar de finishboog te lopen. De marathon eindigt in het marmeren Panathinaiko Stadion, dat werd gebouwd voor de eerste moderne Olympische Spelen in 1896. Het stadion ligt op dezelfde plek waar de resten van een oud stadion werden opgegraven en waar waarschijnlijk de originele Olympische Spelen in het oude Griekenland werden gehouden.
Het moment waarop ik het stadion binnen loop, is magisch. Met een eindsprint leg ik de laatste meters af en passeer ik de finishlijn. De pijn, de vermoeidheid, alles vergeet je zodra je de eerste stappen in het monument zet. Ik krijg een medaille omgehangen, terwijl duizenden mensen op de tribunes zitten en de lopers toejuichen.
Deel uitmaken van de geschiedenis
Volgens de legende vond de eerste marathon ter wereld plaats op exact dezelfde route waar de huidige Athens Classic Marathon plaatsvindt. In 490 voor Christus viel het Perzische leger het stadje Marathon binnen. In de Slag bij Marathon die volgde, versloeg het Griekse leger de Perzen en de boodschapper Pheidippides werd naar Athene gestuurd om het nieuws van de overwinning te brengen. De jonge Griek liep zo snel hij kon de 42 km naar de hoofdstad, verkondigde zijn blijde boodschap, en stierf. Dezelfde historische route lopen de renners nu ook.
De Athens Classic Marathon is geen wedstrijd om een PR te lopen. De route is uitdagend met de vele hoogtemeters en lange beklimmingen. Maar door deze geschiedenis is de Marathon van Athene meer dan een loopwedstrijd. Het parcours geeft je de mogelijkheid om jezelf uit te dagen en het is een overwinning op jezelf om de mythische afstand te lopen. Het is een heroïsche tocht door de geschiedenis, of je de marathon nu in ruim twee of in acht uur loopt. Tijdens de marathon van Athene draag je millennia geschiedenis met je mee. Je loopt er in het voetspoor van de goden.
De marathon vindt plaats in november. Meer info over de marathon vind je op www.athensclassicmarathon.gr. Ik nam deel aan een verzorgde marathonreis via loopreizen.nl. Voor een eerste marathon, zoals ik deed, is het parcours zwaar. Ik liep 4:26, geen geweldige tijd, maar was vooral blij de finish te halen. Van de 13.000 lopers liepen er ongeveer 10.000 de wedstrijd uit, wat maar eens aangeeft dat je de marathon niet ‘zo maar even’ loopt. Een goede voorbereiding is een must. Maak voldoende trainingskilometers, zorg voor goed aangemeten loopschoenen, goede begeleiding, en denk aan de eed; het gaat om de ervaring, en of je hem nu snel of langzaam loopt, gezond de finish halen in Athene, daar gaat het om! En een geweldige ervaring dat is het zeker!
Hier lees je tips voor het lopen van de Marathon van Athene.
Net de marathon gelopen, ik lees je blog en je hebt helemaal gelijk. Wat een tocht, afzien en ook genieten. De moeder van alle marathons die je toch een keer gelopen moet hebben. Al is het maar voor de geschiedenis.
Wat gaaf dat jij de Marathon van Athene ook gelopen hebt, Maurice! Het is inderdaad een onvergetelijke ervaring.