Een mythe voor wielrenners: Girona

Uitgestrekte bossen reiken tot aan de horizon en aan alle kanten doemen bergen op. De dauw ligt nog op het spaarzame gras in de berm en in de schaduw glinstert het asfalt verraderlijk. Ik rits mijn shirt iets verder dicht en schakel een tandje bij. Hoewel het nog koud is schijnt in de verte een waterig zonnetje. Ik ben nu halverwege de klim. Rechts van mij stijgt een rotswand bijna verticaal op, links zie ik een al even steile afgrond. Niet aan denken nu, gewoon blijven fietsen. Mijn beenspieren vlammen, maar eenmaal boven vergeet ik alles wanneer ik word beloond met een spectaculair uitzicht.

Veel rust is er niet. Nu een paar minuten later iedereen de top heeft bereikt draaien we gezamenlijk de bocht om en beginnen we aan de afdaling. Vanaf de eerste meter is het weer ieder voor zich. De wind raast langs mijn oren terwijl ik zo goed als kan de bedrieglijke haarspeldbochten instuur. De afdaling is misselijkmakend snel en ik moet mijn aandacht erbij houden. Bocht insturen, de ideale lijn vinden, uitwijken voor ander verkeer en rotswanden die voor me opdoemen. Niet te veel remmen en vooral ook niet te veel nadenken.

Girona, het Mekka van de wielrenners

Girona, het wordt het mekka van de wielrenners genoemd. Al na een paar dagen merk ik dat hiervan geen woord is gelogen. Gelegen tussen de zonovergoten stranden van de Costa Brava en de grillige toppen van de Pyreneeën is het steeds wisselende landschap een lust voor het oog. Maar de prachtige omgeving is niet de enige reden om naar Girona af te reizen; in deze Catalaanse stad waan ik mij in het profpeloton. In de jaren negentig was het de Amerikaan Lance Armstrong die als een van de eersten naar de stad in Catalonië gelokt werd, waarschijnlijk door het altijd goede weer en de rustige en gevarieerde wegen.

Tegenwoordig wonen er zo’n zeventig profwielrenners minstens enkele maanden per jaar in deze stad, om in de winter en het voorjaar optimaal te kunnen trainen en om weer helemaal in vorm te zijn wanneer wielerseizoen start. Aan het begin van het voorjaar delen zij de wegen met de amateurfietsers, zoals ik, die zich een week lang profrenner willen voelen en de beklimmingen rondom Girona willen ontdekken. Waar de profrenners hier het hele jaar door trainen begint voor ons het seizoen pas. Als een stel jonge honden fietst iedereen enthousiast vol vermogen de eerste de beste klim op en de wegen zijn gevuld met nauwkeurig gepoetst carbon en flitsende jerseys.

De Rocacorba bedwingen

Vandaag fietsen we door de vulkanische regio Garrotxa. De weg voert ons langs uitgedoofde vulkanen en slingert langs het azuurblauwe meer van Banyoles. We draaien van de hoofdweg af om te starten aan een van de meest heroïsche beklimmingen in Catalonië; de Rocacorba. Berucht, in de eerste plaats, om het stijgingspercentage. In 13,8 kilometer klim je naar een hoogte van 970m. Het gemiddelde van 6.5% boezemt weinig angst in. Maar schijn bedriegt; dankzij een aantal korte afdalingen ligt het klimpercentage op de steilste delen rondom een gemene 15%. De Rocacorba fiets je niet voor je plezier. Op deze berg wordt het kaf van het koren gescheiden. Hier worden winnaars geboren. Hier toon je de concurrentie hoe de conditie er voor staat na de winterstop.

Zijn heroïsche status dankt de berg mede aan de vele profrenners die hier trainen. Voor sommigen van hen is het traditie om een week voor de Tour de France de Rocacorba op maximale snelheid omhoog te fietsen. Om de benen te testen en de concurrentie angst in te boezemen door steeds een scherpere tijd neer te zetten. In dit fietsmekka is de Rocacorba de perfecte klim om jezelf uit te dagen. Het record staat nu rond de 27 minuten, maar er wordt altijd met een scheef oog naar elkaar gekeken en bij iedere nieuwe tijd kan je er zeker van zijn dat er binnen de kortste keren weer een nieuwe poging wordt gedaan.

Deze renners, die wonen en leven in Girona, gaven de Rocacorba zijn huidige status; een haast mythologische berg die alle wielrenners vrezen. Ieder jaar, tijdens mijn trainingsweek in Girona, fiets ik dan ook de Rocacorba op. En steeds boezemt hij weer angst in. Vanaf het punt waarbij de weg over de lage stenen brug draait en een bocht omhoog maakt. De Rocacorba rijst voor mij op uit het glooiende landschap, dat vanaf hier aan het oog onttrokken zal zijn door het dichte bos. Naar de top van de Rocacorba gaat er maar een weg omhoog en eenmaal boven heb je geen andere keus dan dezelfde weg weer omlaag te gaan. Onzin, zo lijkt het. Maar om de top van Rocacorba te bereiken biedt een gevoel van voldoening.

Op de top van de Rocacorba

Het is het soort klim dat een grote inspanning vergt en je moet alles geven, anders haal je het niet. Maar het prachtige uitzicht vanaf de top is de beloning. Vanaf hier heb ik een panoramisch uitzicht op de heuvelachtige regio en de met sneeuw bedekte Pyreneeën in de verte. Het meer van Banyoles schittert aan mijn voeten. Ik hoor andere renners aankomen. Ik draai mij om en het blijken de profrenners David Millar en Daniel Martin. Mijn 44 minuut 25 komt in de verste verte niet in de buurt van de tijd van de profs, maar wat maakt het uit. Tevreden start ik aan de afdaling van de Rocacorba, bochtig en smal. Even denk ik dat de weg van mij is, maar terwijl ik pas halverwege de afdaling ben flitsen de twee renners alweer naar boven. Profs en amateurs, verschil moet er zijn. Zelfs in Girona.

Wat is het geheim van Girona? Zijn het de lange beklimmingen door het vulkanische landschap, de brede wegen naar de kust? Misschien is het de rauwe natuur. De geplaveide steegjes van de oude stadjes waar we doorheen fietsen, met kleine kastelen en middeleeuwse stenen torens. Misschien zijn het de rustieke boerderijen, met terracotta daken en houten luiken. De oude mannen die stapels brandhout hakken, de vrouwen die ‘s ochtends op weg gaan naar de bakker voor vers brood. Of het is de stilte die je weer ervaart als je een paar meter verder het dorpje uit fietst. Buiten andere wielrenners zien we weinig verkeer. Met de gevarieerde omgeving, prachtige steden en rustige wegen is Girona een waar wielrenners mekka. Maar waarschijnlijk is het toch dat ene gevoel dat Girona een mythe voor wielrenners maakt; om je heel even profrenner te wanen wanneer je als een overwinnaar de heroïsche bergen beklimt.

Wielrennen in Girona, de praktische reisinformatie:

Girona ligt op 1400 kilometer vanaf Utrecht. Vluchten naar Girona Costa Brava Airport zijn relatief goedkoop en worden aangeboden door andere KLM en Transavia. Het centrum van Girona ligt op ongeveer 15 kilometer van het vliegveld. Een transfer naar het centrum kost € 2,75 enkele reis en € 5,25 voor een retour en neemt zo’n 25 minuten in beslag. De bus vertrekt om het uur en tickets kunnen worden gekocht op het vliegveld. Een taxi naar Girona kost € 20 tot € 25 enkele reis. Een auto huur je het best bij SunnyCars. Je kan je eigen fiets meenemen, maar in Girona zijn er voldoende mogelijkheden om fietsen te huren. Zoals ik deed bij Fietsen in Girona.

Misschien vind je dit ook leuk om te lezen:

• Een goedbewaard fietsgeheim: wielrennen in Andorra
• Downhill mountainbiken in Andorra: Vallnord bikepark
• Cols – De mooiste beklimmingen in Europa
• Waarom jij op Tenerife moet fietsen