Oeverlandroute fietsen langs het water

Het is een flinke afstand. Driehonderdvijftig kilometer. Van de Schoorlse duinen tot aan Maastricht fiets je langs kanalen en kleine meertjes, maak je flink wat kilometers over dijken en stap je aan boord van veerponten. Dát is de Oeverlandroute, een diagonaal door Nederland. Ik fiets een flinke etappe van Utrecht tot Someren-Heide, iets minder dan de helft van de route. Want waarom zou je een fietsavontuur ver weg moeten zoeken?

LF7 Oeverlandroute

Voor meerdaagse fietstochten hoef je niet naar Rome te fietsen, of waar dan ook in Europa of daarbuiten. In Nederland zelf is ook een heel netwerk aan langeafstandsroutes te vinden. Van de Noordzeeroute, die bijna de hele Nederlandse kustlijn volgt, tot aan de Zuiderzeeroute om het IJsselmeer heen. Of wat dacht je van de Ronde van Nederland: een 1300 kilometer lange fietsroute die je door heel Nederland voert?

Het zijn zogenaamde LF-routes – Landelijke Fietsroutes die je kriskras door Nederland vindt en die met borden zijn bewegwijzerd. Ideaal dus voor het plannen van een meerdaagse fietsreis. Een van de routes loopt op hemelsbreed nog geen paar honderd meter van mijn huis vandaan. Het is de Oeverlandroute (LF7) die loopt van de Duinen van Schoorl (waar je ook goed kan mountainbiken) tot aan Maastricht. En dus via Utrecht.

Avontuur vind je ook dichtbij huis en dus besluit ik een deel van de route te volgen naar het Zuiden, de LF7a (LF7b gaat de andere kant op, van Maastricht naar Schoorl). De hele route is zo’n 385 kilometer lang, het deel dat ik wil fietsten tot aan Someren-Heide zo’n 130. Dat is in ieder geval de bedoeling.

Fietsend van Utrecht naar Someren-Heide

Ik vul mijn bikepacking tas met een tweede set kleding, wat reservebandjes en flink wat mueslirepen en ga op weg. Het eerste deel van de Oeverlandroute sla ik vandaag over. De route begint hoog in de duinen bij Schoorl, de breedste en hoogste duinen van Nederland. Via de Zaanse Schans, de buitenplaatsen langs de Amstel en Vecht en de Fortengordel bij Utrecht komt de route het centrum van Utrecht binnen.

Ik pak de route op bij het gebouw van de Koninklijke Nederlandse Munt aan het Merwedekanaal. Ik fiets Nieuwegein door en stap hier aan boord van het eerste pontje van de dag, dat me over de Lek brengt. Na Vianen volg ik de smalle wegen tussen weilanden en bossen door naar Hei- en Boeikop. Hoewel ik al heel wat kilometers heb gemaakt rondom Utrecht fiets ik nu al over wegen die ik nog nooit heb gezien.

Uitgestrekte landschappen, gemalen en veerponten

Buiten Leerdam volg ik de kronkels van de Linge, dwars door de weilanden met eindeloze rijen populieren. Voor me uitgestrekte Hollandse landschappen, weilanden en wolken die in het water van slootjes en kanalen gereflecteerd worden. Wind ook, flink wat tegenwind, die de route toch net even wat zwaarder maakt. Maar ook kleine stadjes in een langzaam veranderend landschap.

Pech en de oversteek naar Brabant

Het is druk op het fietspad, vrijwel de hele route. Stelletjes en kleine groepen fietsers die langzaam over de smalle wegen fietsen. Ik heb nog flink wat kilometers te maken en heb er wat meer de vaart in. Dan kruist de route de grote rivieren en wacht ik weer even op de volgende veerpont waarmee ik de Waal oversteek.

Zodra ik voet aan wal zet fiets ik langs dijken en uiterwaarden. Na Wijk en Aalburg heb ik pech. De veerpont ligt aan de overkant en komt niet meer mijn kant op. In ieder geval niet op zondag. Dat had ik vooraf dus niet gecheckt. Er is geen brug te zien en een omweg van een kilometer of zes lijkt de enige mogelijkheid om de route te vervolgen.

De volgende veer naar Heusden blijkt wel te varen en dus steek ik de Maas over en passeer de grens van Gelderland en Brabant. Ik fiets voorbij het oude gerestaureerde vestingstadje Heusden. Dit plaatsje is een tussenstop waard, met zijn kasseienstraatjes met 17e-eeuwse gevels, de gereconstrueerde vestingwerken en stadspoorten.

Op naar ’s-Hertogenbosch

Ik besluit het bezoek voor een volgende keer te bewaren en vervolg mijn weg, over kronkelende straatjes en rechte dijken, op naar ’s-Hertogenbosch. Ik fiets eigenlijk meteen de stad weer uit, voorbij de Zuiderplas en op naar de Dommel die nog een hele tijd gezellig zij aan zij met mijn fietsroute blijft kabbelen.

Dan kom ik echt uit in het Brabantse land. Sint-Michielsgestel, Langenberg en Liempde. Over grindpaden en zandgronden, soms onverhard door de bossen. Het deel door Eindhoven centrum is niet het meest inspirerende deel van de route, maar dan kom ik uit op de Strabrechtse Heide. Kleine bosjes, heidevelden, vennen en stuifzanden wisselen elkaar af. Fiets je de route in augustus dan zie je hier hoe de hele heide paars kleurt.

Op dit punt laat ik de route voor wat het is. Mijn eindpunt vandaag is Someren-Heide, vlakbij Nationaal Park De Grote Peel. Het laatste stuk vertrouw ik op Google maps. De grootste fout van de dag, zo blijkt. Google stuurt me zware zandpaden op. Te zwaar om er met mijn racefiets doorheen te komen. Even lopen, en dan op zoek naar een ander pad.

Vertrouwend op de routeborden

Ik heb voor de zekerheid de gps-route gedownload, maar tijdens het fietsen vertrouw ik op de LF-routebordjes die ik volg. De rechthoekige bordjes met groen opschrift LF7 zijn bij alle afslagen aangebracht. Soms hangen de bordjes op ooghoogte, soms zijn ze net als wandelroutes vlakbij de grond aangebracht. Dan weer hangen ze een paar meter hoog in een paal. Je moet je aandacht er wel bij houden en ik mis nog flink wat bordjes. Mijn backup gps houdt me gelukkig netjes op de route.

Je kan de hele route in twee dagen fietsen als je dat wil, maar je kan er ook prima 4,5 of 6 dagen van maken. Hoe korter je dagafstand, hoe vaker je kan stoppen of een kleine omweg maken. Om Leusden te zien bijvoorbeeld, of een extra lus over de heide te maken.

Oeverlandroute

De Oeverlandroute is een prachtige manier om Nederland te verkennen. Na de eerste paar kilometer kwam ik al uit op onbekende wegen en vanaf hier zag ik Nederland langzaam veranderen. Over smalle dijkwegen, langs de oevers van rivieren en stroompjes, brengt de Oeverlandroute je van typisch Nederlandse vergezichten naar heidevelden en koele bossen. Je maakt flink wat keren gebruik van veerpontjes, een klein rustmoment op de route, en zo nu en dan maakt de natuur plaats voor de binnenstad van steden als Utrecht en ‘s Hertogenbosch. En dan heb ik het stuk door de Schoorlse Duinen en het Limburgse heuvellandschap nog niet eens gefietst.

De route is langer dan ik had ingeschat en de tegenwind maakte de 155 kilometer voor mijn gevoel nog wat langer. Een waar microadventure, en je hebt er minder dan een dag voor nodig. Wat wordt het volgende avontuur?