Zondagochtend vroeg is Utrecht Centraal anders dan normaal. Het zijn niet de forenzen met laptoptassen, maar hardlopers met startnummers en gespannen gezichten die het Jaarbeursplein op lopen. En ik ben een van hen. Over een klein uurtje start de Singelloop Utrecht en ik loop hier de 10 kilometer. En ondanks de stromende regen heb ik er zin in, want de Singelloop viert dit jaar zijn 100-jarig bestaan. Een bijzondere editie, dus.
De oudste stratenloop van Nederland
De eerste editie van de Singelloop vond plaats in 1925, dat betekent dat de Singelloop nu zijn 100-jarig bestaan viert. En ook dit jaar staan er weer duizenden mensen klaar voor de start van de stratenloop door de mooie binnenstad van Utrecht. En ook in heb me ingeschreven. Ik train richting de Zevenheuvelenloop, de Halve Marathon van Berlijn én uiteindelijk de Marathon van Stockholm volgend jaar mei, en deze loop past perfect in mijn schema. Maar eerst deze wedstrijd in mijn eigen stad, langs de mij o zo bekende singels.
Startstress
Op de wedstrijddag is de sfeer op het Jaarbeursplein een beetje gehaast. Om mij heen regenponcho’s, veel drukte en zenuwachtige lopers. De wedstrijd start op de Croeselaan en finisht 10 kilometer later op de Catharijnesingel, aan de andere kant van Utrecht Centraal. De afgelopen maanden heb ik getraind bij We RUN The City, dus ik ben helemaal klaar voor de 10 kilometer, en zelfs de wisselvallige weersvoorspellingen houden me niet tegen.
Alleen die eindeloze rij voor de tassenafgifte… die had ik liever overgeslagen. Tergend langzaam schuif ik vooruit, terwijl de starttijd van mijn wave met rasse schreden nadert. Tegen de tijd dat ik mijn tas met warme kleding en een regenjas voor na de finish heb ingeleverd, is mijn wave al vertrokken. Ik heb dus geen tijd voor een warming-up, ik ren meteen de startlijn over, als een van de laatsten van mijn wave.
Langs de lijn
Ik mag meteen de ochtendregen trotseren, terwijl ik de eerste meters over de busbaan loop. Enigszins gestresst begin ik aan de wedstrijd en na de eerste kilometer begint mijn sporthorloge te piepen: die kilometer ging wel heel erg snel. Al maakt het voor je netto tijd natuurlijk niets uit hoe laat je start, onbewust probeer ik toch de gemiste start in te halen en ik zigzag tussen tussen andere lopers lopers door. Maar zodra we langs de singels lopen en om het Wilhelminapark heen draaien, is het puur genieten. Het publiek staat ondanks de regen luidruchtig langs de kant, al is het onder paraplu’s en met regenjassen aan. Bands zorgen zo nu en dan voor extra energie – precies wat je nodig hebt tijdens een wedstrijd.
Doorduwen
Na 5 kilometer zie ik 25:24 op mijn horloge staan. Een stuk sneller dan de 28 minuten die ik vooraf had gepland voor de eerste helft. Het zou slimmer zijn om nu iets gas terug te nemen, maar ik zit lekker in de wedstrijd. De dood of de gladiolen, besluit ik terwijl ik hetzelfde tempo door blijf lopen. Tot het 7-kilometerpunt gaat dat prima, ik blijf netjes op mijn 5 minuten per kilometer. Daarna wordt het zwaarder. Maar op het 9-kilometerpunt zie ik de tussentijd op mijn horloge en weet ik dat het een hele snelle tijd gaat worden. Ik pers er nog een laatste snelle kilometer uit en finish na 51:15 op het Moreelsepark. Natgeregend, maar heel tevreden.
Regen, rijen en voldoening
Na de finish krijg ik mijn medaille omgehangen en een sportreep in mijn handen geduwd, maar is er helaas ook nog een wachtrij van bijna een uur om mijn tas terug te krijgen. Een beetje onderkoeld fiets ik daarna naar huis – maar met een grote glimlach op mijn gezicht.
Al met al ben ik heel tevreden met het resultaat en met de snelle en vlak gelopen race. Misschien ben ik bevooroordeeld over mijn eigen stad, maar de Singelloop Utrecht is echt een parel onder de stadslopen. En ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van deze jubileumeditie, met al die duizenden enthousiaste lopers die de regen trotseerden. Op naar de volgende!
Geef een reactie