Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië

Wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië, het kan op de Umbrailpas! Deze pas verbindt het Zwitserse Santa Maria in Val Müstair met het Italiaanse Bormio én de legendarische Stelvio beklimming. Een prachtige rit, voor wie durft!

Umbrailpas: wielrennen op de grens van Zwitserland en Italië

We parkeren de auto in het middeleeuwse centrum van Glorenza / Glurns, een klein historisch dorpje in Alta Val Venosta /Obervinschgau. Uitkijkend over het indrukwekkende Schloss zu Glurns fietsen we richting de Zwitsers-Italiaanse grens om hier de Umbrailpas te beklimmen: een 13,2 kilometer lange klim, met ruim 1100 meter hoogteverschil. Een opwarmertje voor we de komende dagen de Stelvio, Gavia en Mortirolo gaan fietsen.

Op weg naar het beginpunt van de pas wijken we even van de drukke weg af en rijden over een fietspad. Al na de eerste paar bochten gaat het strakke Zwitserse asfalt over in grind en wordt onze rit een gravel ride. Ach, hoe lang kan dit onverharde stuk zijn?

Best wel lang, merk ik als ik met mijn racefiets door het grind ploeg (yes!) en vervolgens door het grind moet afdalen (toch minder leuk). Een smal riviertje doorkruist het fietspad en kort hierna zoef ik weer over het asfalt.

Even later komen we in Santa Maria en hier start ook meteen de pas. De klim heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 8,5% en het maximale hellingspercentage is 14%. Het is geen moment vlak en de bochten zijn steil. Beginnend tussen de bomen kan je bij de haarspeldbochten genieten van prachtige vergezichten over het dal. Naarmate je hoger en hoger klimt verandert het bos langzaam in een woest en desolaat landschap.

Het laatste stuk van de klim op de hoogvlakte is koud. De wind heeft hier vrij spel, de regendruppels voelen als ijspegels op je huid en de sneeuwgrens komt steeds dichterbij. Het maakt het klimmen er niet makkelijker op. Op 2503 meter hoogte zijn we bovenaan de Umbrailpas. Het is er uitgestorven. En vooral ook ijskoud.

Umbrailpas naar de Stelvio

Ver boven het vriespunt zal het niet zijn. Snel een foto maken dus, beenstukken en een jasje aan en dan door. We zijn namelijk niet ver meer van de top van de Stelvio. Het scheelt zo’n ligt 250 hoogtemeters en 3 kilometer klimmen, maar je komt in een totaal andere omgeving. Is het bovenaan de Umbrailpas uitgestorven, op de top van de Stelvio is het een stuk drukker met fietsers en motorrijders, zijn er winkels en bars.

Vanaf hier kan je afdalen naar Bormio of naar Prato allo Stelvio. 34 haarspeldbochten en ruim 2000 hoogtemeters afdaling wachten op mij. De afdaling is smal, met slechte stukken asfalt en weinig ruimte om in te halen. Het afdalen gaat redelijk rustig, maar als ik later op Strava kijk zie ik dat ik op de klim toch een vierde tijd heb. Toch goed doorgefietst dus!