“De eerste keren dat ik het er met vrienden over had, keken ze me wezenloos aan of begonnen ze ongelovig te lachen. Hoe harder ze lachten, des te vastberadener ik werd. Als een idee zich vastzet in mijn hoofd, blijft het een tijdje sudderen tot het me begint te vervelen of me juist motiveert. Maar zeg tegen mij dat iets onmogelijk is en ik bijt me erin vast. Als iemand zegt dat ik iets niet kan, begint een stemmetje in mijn hoofd met aftellen, zoals bij een raketlancering: Five… four… three… two… one… GO…”
Ik fiets door
Het citaat had van mij kunnen zijn, maar het is van Juliana Buhring. De vrouw die als eerste de wereld rond fietste.
Met Pegasus, haar fiets die ze van een Napolitaanse handelaar kreeg, twee setjes fietskleding, een EHBO-set en een hoop emotionele bagage fietst ze door Europa, dwars door Amerika, Nieuw-Zeeland, Australië, Azië. Als enige gezelschap een luisterboek om de lange kilometers draaglijk te maken.
”Met veel pijn fiets ik verder door de aanhoudende motregen, terwijl ik Philip Roth hoor zeggen: ‘… zoals alle plezierige dingen, heeft ook dit een onplezierig aspect.”
Haar reis startte nadat haar geliefde in Kongo overleed. Hendri, die ze ontmoette in een nachtclub in Kampala. Een ontdekkingsreiziger, hij wandelde langs de Oost-Afrikaanse kust en van de oorsprong van de Nijl naar de monding van de rivier.
De wereld rond
Na Hendri’s dood raakt Juliana in een depressie. Ze besluit de wereld rond te fietsen. Alleen. Als eerste vrouw ooit. Één probleem; ze is geen fietser. Tot haar dertigste heeft ze geen fiets aangeraakt.
Een Napolitaanse handelaar geeft haar een fiets, haar trainer ( bijnaam: de Professor) stoomt haar in een paar maanden klaar voor de tocht en dan gaat ze op weg vanuit Napels. Volgende probleem; ze start de tocht op het verkeerde moment en dus moet ze kiezen tussen de moesson in Azië of eeuwige tegenwind in Amerika. De keuze valt op het laatste.
Dus fietst ze door. En door. En door. Onderweg wordt ze aangevallen door eksters en wilde honden, wordt van de weg geblazen door stormwinden en heeft ze terugblikken op haar leven in een sekte. En is ze eenzaam. “Hij(Hendri) heeft vaak tegen me gezegd dat eenzaamheid de prijs is die je voor vrijheid betaalt.”
Juliana fietste door. Tot ze 152 dagen en 26.000 kilometer later terug bij de startlijn is in Napels. En eindelijk weer eens een goede espresso drinkt. Dat heeft ze het meeste gemist.
Een verhaal over rouw, doorzettingsvermogen, passie en overwinning
Een verhaal over rouw, doorzettingsvermogen, passie en overwinning, dat las ik vooraf over het boek Ik fiets door van Juliana Buhring. Geen woord gelogen, overigens. Ik fiets door boeit van begin tot eind. Niet alleen Juliana’s ervaring met het wereldfietsen, de mensen die ze onderweg ontmoet en de moeilijke momenten die ze meemaakt. Maar ook wat de reis, maanden in eenzaamheid fietsen, met haar doet. De herinneringen die ze ophaalt aan haar leven in een sekte, aan haar geliefde. Ze komt terug als een ander persoon door wat ze onderweg heeft meegemaakt.
“Veel mensen stellen het verwezenlijken van hun droom uit om op het ideale moment te wachten. Zoiets bestaat niet. Het ideale moment is nu.” Lees ik in het boek. Of je droom nu is de wereld rond te fietsen of iets veel kleiners. Wacht er niet mee.
Juliana Buhring is nog altijd de wereldrecordhouder ‘vrouw die in haar eentje de wereld rondfietst’, volgens het Guiness Book of World Records. Ze wordt gezien als een van de sterkste endurance cyclists in de wereld.
Ik fiets door (originele titel: This Road I Ride) | Julia Buhring | ISBN: 9789026141928 | Paperback € 15,- | Ebook € 9,99
Wat lijkt dit mij een interessant boek om te lezen. Jouw stukje erover weet mij al echt nieuwsgierig te maken. Wel mooi dat ze tot haar 30e nog nooit een fiets had aangeraakt, er is voor mij dus ook nog hoop 😉
Jeetje, wat lijkt mij dit een gaaf boek. Zeker super inspirerend, de wereld rond fietsen zou niks voor mij zijn maar erover lezen lijkt mij wel leuk.
Wat een tof boek lijkt mij dit. Zelf beetje herkenbaar vooral dat ik tot mijn 30ste fietsen verschrikkelijk vond en nu niet meer zonder kan. Denk alleen niet dat ik de wereld over zal gaan fietsen in een keer. Wel stukje bij stukje.
Wat een inspirerend boek. Ga het lezen!