In een riksja door India reizen: Rickshaw Challenge Tamil Nadu

India is een land waar het verleden en de toekomst even niet tellen. Hier leef je in het nu. Het is een land waar er duizend en één indrukken op je af komen. Het constante getoeter van auto’s, riksja’s en bussen, schreeuwende mensen. De geur van verse curry of van plastic dat naast de weg verbrand wordt. De kleuren van prachtige sari’s en kleurrijke gerechten. Tijdens de Rickshaw Challenge Tamil Nadu reis ik in een riksja door het diepe zuiden van India en laat ik me overspoelen door alle indrukken. Een reis om nooit te vergeten!

Koeien hebben voorrang, altijd

Het verkeer in India maakt misschien nog wel het meeste indruk op me. Meteen na aankomst in India waag ik mezelf in een kluwen van auto’s en riksja’s in een wervelstorm van nooit eindigend getoeter. Ik neem met mijn team – bestaande uit mijzelf, Jacomijn en Diana – deel aan de Rickshaw Challenge Tamil Nadu. In een speciaal voor ons Delftsblauw geverfde riksja rijden we door het zuiden van India. Maar voordat we een week lang ons leven gaan wagen in het chaotische verkeer krijgen we eerst rijles. 

“Koeien hebben in India voorrang op alles en iedereen.” is het eerste wat ons op het hart gedrukt wordt. “Hierna geldt de wet van de sterkste.” Dat betekent dat trucks en bussen altijd voorrang nemen, dan de auto’s komen en de riksja’s ergens onderaan de voedselketen bungelen. Vooral de zwaarbeladen trucks zijn levensgevaarlijk. Zij zijn het grootste en hebben dus het minste te verliezen. Daarnaast steken er zo nu en dan koeien, geiten, straathonden en apen over. Of ze blijven zitten, midden op de weg, en gaan geen kant meer op. 

“Je moet jezelf zien als een kleine vis is een groot meer gevuld met snelle, zware, metalen objecten.” Dat betekent, zo ontdek ik later, dat je het verkeer het beste kan zien als een snelstromende rivier en je jezelf mee moet laten drijven, terwijl je zoveel mogelijk objecten ontwijkt. En dan vooral de koeien dus. Op hoop van zegen rijden we het drukke Chennai in voor een oefenrondje, wij zijn er klaar voor.

Chennai-Chennai, 30 kilometer, overnachting bij Clarion Hotel Chennai

Een Nederlands fort in India

Dat dacht ik in ieder geval. Midden in de nacht voor de Rickshaw Challenge begint word ik misselijk wakker. In Dubai was ik afgelopen week al ziek geworden maar hier is het nog erger. Ik ben de hele nacht alleen maar aan het overgeven en ’s ochtends ben ik een hoopje ellende. Het liefst zou ik de hele dag in bed blijven, maar de Rickshaw Challenge start. 

Voor het hotel staan al 8 felgekleurde riksja’s opgesteld. Klaar om door de Zuid-Indiase provincie Tamil Nadu te rijden. Eerst moeten we Chennai nog uitrijden. Gelukkig hebben we Jacomijn in ons team, die vol zelfvertrouwen een plekje opeist in het drukke verkeer. Het is een chaos. We worden aan alle kanten ingehaald, komen zo nu en dan spookrijders en onverschillige koeien tegen en er wordt volop getoeterd. De grootste bezienswaardigheid blijken we zelf te zijn. Vrouwen (vrouwen!) die in een riksja rijden, en dan ben ik nog blond ook. Inhalende motorrijders trappen op de rem om naast ons te kunnen rijden en een selfie te maken, schoolkinderen in uniform kijken hun ogen uit en zwaaien enthousiast. 

Iedere dag krijgen we opdrachten om zoveel mogelijk punten te halen. De eerste opdracht is om het Nederlandse fort Sadras te zoeken. Moeilijk is dit niet en al snel parkeren we de riksja naast de weg. Maar bij het fort kan ik amper nog lopen, zo zwak voel ik me, en iedere paar meter moet ik gaan zitten. Terug bij de riksja zien we dat een geit inmiddels de helft van onze mooie bloemenversiering heeft opgegeten.

We rijden over drukke wegen en vangen glimpen op van kleurrijke tempels naast de weg. De tweede opdracht is om te tanken bij Jayalakshmi petrol station in Kalapettai. We rijden van tankstation naar tankstation om de juiste te vinden. Het gebrek aan kennis van de taal helpt niet mee, maar toch zijn we een van de eersten bij het hotel. Een team komt niet opdagen. Het blijkt dat na een heftig ongeluk nu een teamlid met een gebroken schouder in het ziekenhuis ligt. Iedereen is er stil van en beseft zich dat het wel echt een tocht met risico’s is. 

Chennai, Muttukkadu, Mahabalipuram, Mahabalipuram, Pondicherry. 164 kilometer, overnachting bij Hotel Annamalai International in Pondicherry

Schoolbezoek, een lege tank en indrukwekkende tempels

Over een modderige weg rijden we een dag later tussen de rijstvelden. Zo nu en dan trappen we vol op de rem om te stoppen voor overstekende buffels. Zwerfhonden scharrelen tussen het afval. We zijn hier niet zomaar. Een deel van het inschrijfgeld voor de challenge gaat naar onderwijs in India. In dit dorp hebben ze een school voor gehandicapte kinderen opgericht. Zij krijgen hier onderwijs maar worden ook zo goed mogelijk voorbereid op een zelfstandig leven. In een land zonder sociaal stelsel staan deze kinderen er niet goed voor, maar hier krijgen ze liefdevol begeleiding.

Na een rondleiding door de school rijden we verder naar Silver Beach in Cuddalore. Hier gaan we op zoek naar vier objecten, een nogal vage opdracht. Ineens horen we gefluit, en een politieagent wenkt ons te komen. Krijgen we een boete voor foutparkeren? Nee hoor, hij waarschuwt alleen dat we niet mogen zwemmen in zee. Een blik op het vieze strand maakt me duidelijk dat ik dat niet van plan ben. Het strand ligt bezaaid met afval en overal liggen zwerfhonden. De politieagent wijst ons wel op de objecten, vier kwart cirkels op het strand verderop. Weer een paar punten binnen.

Bij de Vaitheeswaran Temple in Vaitheeswaran Koil komen we er achter dat we overal op moeten letten om niet bedonderd te worden. Iemand wil ons een paar mooie plekken in de tempel laten zien, geeft ons een zegening voor een gezond leven en een gezonde familie en vraagt een handvol zout te offeren. Meteen daarna vraagt hij om geld.

Het blijft dubbel. Zodra je ergens stopt komen er meteen verkopers op je af. Bloemen, fruit, of mensen die gewoon geld vragen. “Hello. Money?” Soms hangen ze de riksja in en kijken rond wat voor spullen er liggen. De meeste interesse is echter oprecht. Met mijn blonde haren val ik goed op. In de tempel moet ik handen schudden, op de foto met een baby. We ontmoeten overal schoolkinderen die zwaaiend op ons af rennen, mensen die geïnteresseerd zijn naar welke reis we maken.

De laatste uren rijden we door prachtig dorpjes tussen de rijstvelden. Op straat worden meterslange doeken geweven en kindjes komen verlegen kijken naar de riksja. Bij de Mahalingeswarar Temple in Tiruvidaimarudur vraagt een vader of ik zijn kind op de foto wil zetten.

Onderweg begint de riksja te pruttelen en stopt er na een paar seconden helemaal mee. We hadden toch ruim voldoende benzine? Een check van de tank vertelt het tegenovergestelde. Gelukkig hebben we reservebrandstof bij ons en kunnen we weer op weg. Het wordt snel donker en in de verte flitst bliksem. Jacomijn trapt het gaspedaal flink in om op tijd binnen te zijn, want de riksja heeft amper licht en in het donker rijden is behoorlijk gevaarlijk. Zeker met spookrijders, mensen die totaal geen verlichting hebben, zware trucks die elkaar inhalen. Om 18:30, op de seconde op tijd om zonder puntenverlies in te checken, zijn we bij het hotel. Tijd om het zwembad in te duiken en uit eten te gaan met de andere teams!

Puducherry, Chidambaram, Vaitheeswaran Koil, Mayavaram, Tiruvidaimarudur, Thanjavur, 200 kilometer, overnachting Hotel Parisutham – Thanjavur

Eindelijk weer eten, koffieplantages en apen

Dag 3, de dag dat ik eindelijk weer kan eten en me iets beter voel. Gelukkig maar, want vandaag moeten we 230 kilometer afleggen. We gaan op zoek naar Tiruchirapalli Rock Fort, gebouwd op een hoge rots. Om er te komen rijden we door kronkelige straatjes met de meest kleurrijke huizen. Dat komt goed uit, want vandaag kunnen we punten verdienen met originele foto’s van de riksja.  

We drinken een chai en gaan dan op zoek naar de Sri Ranganathaswamy Tempel, de grootste nog functionerende Hindu tempel ter wereld. We parkeren bij een rijtje taxi-riksja’s. De taxichauffeurs komen meteen op ons af. Rijden we echt zelf? Waar komen we vandaan? Waar gaan we naartoe? Het vaste rondje selfies volgt. Terwijl ze de schilderingen op de riksja bewonderen lopen wij naar de tempel.

Om 4 uur zijn we in Salem. Het is er een drukte van jewelste en ik zie al snel waarom. Een kar rijd langzaam door de stad. Mannen slaan op trommels, bloemen worden op straat geworpen. Een zegening voor het festival dat eraan staat te komen. Wanneer we de kar voorbij kunnen gaat de school net uit. Kinderen lopen af en aan. Allemaal in schooluniform, de haren in vlechten met strikken en bloemen er in.

Eenmaal de stad uit moeten we klimmen. De motor van de riksja heeft er zwaar mee. In de tweede versnelling rijden we langzaam de bergen in. Eerst tussen de bananenbomen en later door een koffieplantage. Tussen de haarspeldbochten door kijk ik uit over talloze koffieplanten. Op de lage muurtjes langs de weg zitten vervaarlijk kijkende aapjes. Wanneer ze te dichtbij komen rijden we snel verder. We zijn gewaarschuwd dat bij deze diertjes onze zonnebrillen en camera’s niet veilig zijn. Dan zijn we eindelijk bij ons resort tussen de koffieplanten. Zelfs de rat die tijdens het eten boven mijn hoofd piept doet niet af aan deze mooie plek.

Thanjavur, Tiruchchirappalli, Salem, Yercaud, 231 kilometer, overnachting in INDeco Lakeforest Hotel, Pagoda in Yercaud

Op zoek naar de politie

Alle kilometers die we gisteren omhoog zijn gegaan, moeten we nu weer afdalen. Niet over een asfaltweg dit keer, maar een modderige gravelweg vol kuilen en gaten. We rijden door scherpe haarspeldbochten waar de aapjes op de stenen muren ons nakijken. We genieten van de prachtige uitzichten en de afdaling door de koffie- en palmplantage.

Dan gaan we op zoek naar politie. We kunnen namelijk punten verdienen door foto’s te maken van politieagenten die samen met ons poseren voor de riksja. Die uitdaging gaan we wel aan. Bij een politiebureau proberen we zoveel mogelijk agenten op te trommelen voor een foto. En echt iedereen wordt erbij gehaald. Een meisje dat mee op de foto gaat geef ik een zakje Haagse hopjes. Ze deelt het trots rond aan iedereen.

Het lijkt alsof vanaf hier de wegen alleen maar slechter worden. Omdat je één voorwiel en twee achterwielen hebt is het nog lastig slalommen. Ik rijd over een verhoogde weg met onder ons rijstvelden. We stoppen om een foto te maken en al snel komt een man op zijn motor naar ons toe gereden. Meekomen! Eenmaal beneden moeten we iedereen zien en op de foto zetten. De vrouwen staan tot hun enkels in het veld vol water en bundelen de rijstplanten. Het is prachtig om te zien.

Op ons to see lijstje van vandaag staat ook de Sathanur Dam, een van Tamil Nadu’s grootste dammen. Het is een omweg van 24 kilometer, maar we hebben de tijd. Of het de omweg waard was? Ik weet het niet. Het water staat zo laag dat het niet eens tot het eerste meetpunt komt. Om de dam heen is een soort attractiepark vol vergane glorie. Er is een aquarium, een speeltuin, ooit waren er krokodillen. Nu ziet het er vervallen uit. Maar overal zitten nog mensen, alsof ze toch nog bezoekers verwachten.

Op de terugweg stoppen we even. Er zijn vrouwen aan het werk in het veld en we geven ze wat van onze koekjes. Trots laten ze zien dat ze pinda’s opgraven. Ze doppen wat pinda’s en vers zijn ze heerlijk. Een jongetje wordt meteen naar huis gestuurd voor een zakje en we krijgen een zak vol verse pinda’s mee. Na veel omhelzingen en foto’s gaan we weer op weg.

In Thiruvannamalai zitten Sadhoes op de straten in hun kleurrijke gewaden. Ze hebben al het aardse afgezworen om zich te kunnen wijden aan meditatie. We bezoeken de Annamalaiyar Templs, een van de Pancha Bhoota Stalas, de Shiva tempels. We laten onze schoenen achter bij een meisje en gaan de tempel in. Waar sommige tempelgebouwen alle kleuren van de regenboog hebben, zijn andere sober wit. Er worden offers gebracht en gezongen. Het is een immens complex en ik kijk er mijn ogen uit.

Yercaud, Harur, Uthangarai, Chengam, Thiruvannamalai,  180 kilometer, overnachting bij Athiyanthal Village, Thiruvannamalai

Kilometers maken en een laatste fort bezoeken

Op papier is de laatste dag een snelwegdag. 200 kilometer naar Chennai, een flinke rit. Na een tijdje hebben we genoeg van de autowegen en navigeren naar Gingee fort dat vlakbij de route ligt. We zijn niet het enige team met dit idee, zo blijkt. Samen verkennen we het fort. De fundaties hiervoor zijn al in de 9e eeuw gelegd maar in de loop der tijd is het fort steeds aangepast. Een rots steekt hoog boven het landschap uit. Trappen lopen omhoog nar het puntje van de rots, jammer dat wij hier niet de tijd meer voor hebben.

Gelukkig is er een minder tijdrovend alternatief. Ik klim de toren op voor een prachtig uitzicht over het complex. Eenmaal beneden word ik weer geroepen. “Mister, mister (zo word je als vrouw ook aangesproken), photo?” Eerst met een groep mannen op de foto, maar later worden we aangesproken door drie vrouwen die het groen onderhouden. Ze willen een hele fotoserie met ons.

We maken nog een laatste stop voor chai en dan gaan we op weg voor de laatste kilometers. We zijn er bijna, denken we nog positief. Maar dan staan we ineens in een file. Een echt serieuze file. In onze open riksja staan we in de brandende zon en in de stinkende uitlaatgassen. De riksja heeft wat kuren en een ervan is dat je van 2 meestal niet terug kan schakelen naar 1 of naar neutraal. Ik moet dus constant met mijn hand de koppeling inhouden en mijn hand schiet dis al snel in de kramp. Maar alles om de motor niet steeds af te laten slaan. Dit is wel het meest vervelende stuk van de reis.

Gelukkig komen we uiteindelijk aan bij de school waar de finish is. Honderden kinderen wachten ons op en in colonne maken we een ererondje over het sportveld. De rondleiding door de school gaat dankzij de lange files niet meer lukken. MAar de prijsuitreiking wél. En wat blijkt? We hebben de meeste punten gehaald en winnen de Rickshaw Challenge 2019!

Thiruvanamalai, Gingee, Tindivanam, Chengalpattu, Thambaram, Chennai, 202 kilometer, overnachting in Clarion Hotel President

Rickshaw Challenge Tamil Nadu. Wat kan je verwachten?

De Rickshaw Challenge is één groot avontuur. Niet alleen omdat je een enorm lange afstand aflegt in een riksja, maar ook omdat je India van een andere kant ziet. Je wordt constant aangesproken en hebt daardoor veel contact met lokale mensen. Onderweg ben je constant bezig met het uitvoeren van de opdrachten en je bezoekt hiervoor de mooiste tempels en forten. Je verkent het Zuid-Indische platteland en wordt ondergedompeld in de Indiase cultuur.

Maar het is ook gevaarlijk. Van de 8 riksja’s zijn er 3 betrokken geweest bij een ongeluk, waarbij 1 persoon naar het ziekenhuis moest. De kans dat je onderweg een keer ziek wordt van het eten of het gebrek aan hygiëne is groot, zoals in heel India. De lucht ziet blauw van de uitlaatgassen, tussen de hopen afval lopen schurftige honden en koeien die afval eten. Het is nog veel viezer dan ik verwacht had. Een schril contrast met de kleurrijke tempels en kerken.

Deelnemen aan de Rickshaw Challenge vraagt dus om aanpassingsvermogen en in oplossingen denken. Wat doe je als je zonder benzine langs de weg komt te staan? Wat als je wordt omgeven door bedelaars? Of als je een ongeluk krijgt? Maar kan je daarmee omgaan en geef je je over aan het Indiase leven en verkeer, dan is het alles bij elkaar één groot avontuur. En misschien zorgen deze uitdagingen wel voor de mooiste verhalen achteraf. Zie jij het jezelf wel eens doen?