Gravel Fondo Limburg: racen over snelle gravelpaden en afzien op de Keutenberg

Het is toch wel een kippenvelmoment; aan de start staan van de allereerste Gravel Fondo Limburg. Met beklimmingen als de Cauberg en de Keutenberg (3 keer zelfs), technische afdalingen, veel gravel en Limburgse löss in het vooruitzicht, wist ik dat het een zware race zou gaan worden. Mede natuurlijk door de on-Nederlandse 1240 hoogtemeters in 113 kilometer. En een epische Fondo? Dat werd het!

In het zonnige zuiden

Voor de tweede keer dit weekend meld ik me bij het Shimano Experience Center in Valkenburg. Gisteren was ik hier voor LtD Gravel Fest, vandaag sta ik aan de start van de Gravel Fondo Limburg. Heerlijk is het, de wedstrijdsfeer die op het terrein hangt. Je startnummer opspelden, teamgenoten tegenkomen, op zoek gaan naar het juiste startvak. En dat allemaal onder een stralende zon. Want waar het gisteren bewolkt was, is er vandaag geen wolkje aan de hemel. De armstukken en windstopper gaan voor de start al uit.

En go!

Sneller dan verwacht klinkt het startschot. Vanaf de startlijn is het meteen dringen geblazen. Iedereen wil naar voren schuiven, terwijl we continue links- en rechtsaf slaan, wegversmallingen tegenkomen, paaltjes proberen te ontwijken en we al snel moeten uitwijken voor de eerste renners die na een lelijke valpartij op de grond liggen. Nog voor ik goed en wel in mijn ritme zit staat de eerste beklimming mij al te wachten. En wat voor een! Met koude benen de Cauberg omhoog. Au, hier merk ik al dat mijn veldritfiets waarop ik start misschien niet het juiste verzet heeft. (moet ik nog een échte gravelfiets kopen met een mooi klimverzet? bedenk ik me meteen) Afzien, dus. Maar hoe mooi is het om met alle renners, 1000 in totaal, de Cauberg te beklimmen?

Na de lead-in start de wedstrijd echt. De Gravel Fondo Limburg bestaat uit een ronde die ten zuiden van Valkenburg is uitgezet, en die je in totaal 3 keer fietst. Een klein deel van het parcours bestaat uit asfalt, maar het zijn vooral glooiende en snelle gravelstroken die het parcours hebben gehaald. En het is genieten. De gravelstroken liggen er vandaag behoorlijk snel bij: ondanks het beetje regen dat er gisteren viel, ligt er weinig modder. Stoffige wegen dus, die herinneren aan de Gran Fondo Strade Bianche afgelopen maand.

Hoogtemeters

Ik maak me ondertussen al wat zorgen om de Keutenberg. Kom ik die met mijn verzet wel boven? Maar al snel blijkt dat de lastigste stukken van het parcours nog vóór de Keutenberg liggen. Want voor we daar zijn, moeten we nog een paar onverharde en steile bospaden omhoog. Smalle paden, die zo vroeg in de wedstrijd waar iedereen nog bij elkaar zit, als een fuik werken. Tegen de tijd dat ik bij de voet van de klim aankom staat de wedstrijd dus stil, een opstopping van nerveuze en ongeduldige renners, en is het even wachten tot ik opgepropt in een kluwen renners naar boven kan lopen.

Gelukkig zijn de klimmetjes in Zuid Limburg nooit al te lang, en al snel zit ik weer op de fiets. Door de opstopping is het peloton uit elkaar gevallen in kleine groepjes en is het genieten van de route. Want hoewel ik toch echt een paar jaar in Maastricht heb gewoond en gefietst, ontdek ik vandaag allemaal nieuwe wegen. Brede zandpaden, smalle bosweggetjes en flink technische afdalingen. Hier is het nog goed opletten om niet te vallen over de boomwortels, kuilen of de bidons die in de hobbelige afdalingen uit de bidonhouders zijn gestuiterd.

Nietsvermoedend fiets ik in een klein groepje renners door het Limburgse Landschap, tot ‘ie ineens opdoemt. De Keutenberg. Eerst wacht de afdaling van de onverharde Keutenberg, dan een scherpe bocht naar rechts, om bijna vanuit stilstand te starten aan de klim. En om eerlijk te zijn: hij is nog net zo steil als in mijn herinnering. Maar ondanks dat ik een veel zwaarder verzet heb dan de meeste fietsers vandaag, kom ik tot mijn verbazing nog best soepel fietsend boven. Snel gaat het niet, maar ik heb het gered.

Bevoorrading

Boven aan de Keutenberg is gelukkig ook de bevoorrading. 2 keer per ronde is er door de organisatie bevoorrading geregeld. Sportdrank, gelletjes, reepjes, you name it, alles ligt klaar voor de renners. En daarnaast zijn er nog teams, zoals BEAT Cycling Team waarvoor ik fiets, die hun eigen bevoorrading hebben geregeld. Nu ik weet dat ik het zwaarste deel van de ronde heb overleefd fiets ik in een fijne flow verder. Het scheelt dat we nu vals plat omlaag gaan. Ik ben ongemerkt wel ver achterin het deelnemersveld beland, en dat wordt meteen bestraft als ik een stuk over het plateau moet fietsen. Mét fikse tegenwind.

Zodra het einde van ronde 1 in zicht komt voel ik aan mijn benen dat het een pijnlijk dagje gaat worden. Ik zit op een derde van de wedstrijd, maar mijn benen zijn al flink verzuurd. Met de graveltocht van gisteren in de benen merk ik dat ik al snel meer en meer gesloopt raak. Wat ben ik blij als ik weer een bevoorrading tegenkom: toch maar een extra gelletje nemen.

Gelost

Ik fiets zo nu en dan alleen, om vervolgens weer even aan te sluiten bij een klein groepje aan hetzelfde tempo, dat bij een klim of afdaling weer helemaal uit elkaar valt. Ik probeer vooral de kop van de wedstrijd voor te blijven. Dat lukt net niet; aan het einde van ronde 2 word ik door de eerste profrenners ingehaald. ‘Kom op he!’ wordt me toegeschreeuwd. Yves Coolen, renner van het Eerste Team van BEAT, moedigt zelfs in volle finale nog de clubrenners aan. Dat geeft moraal. Hoe gesloopt ik ook ben, ik fiets hem uit. Nog maar 1 ronde te gaan.

En dus sleep ik me door de laatste ronde heen. De benen lopen vol, de verzuring zit overal en het is afzien. Ik probeer me steeds op een renner voor me te richten om een doel te hebben. Erop en erover, om nog een paar plekjes te winnen en hopelijk soms ergens even een wiel te kunnen pakken. De vrijwilligers bij de bevoorrading zijn mijn helden, ze vullen mijn bidon en stoppen me wat extra reepjes toe. Ondertussen is het ook nog slalommen om wandelaars en e-bikers heen; hoe goed de vele verkeersregelaars ook hun best doen, er zijn toch altijd mensen die aanwijzingen negeren en dwars door de koers heen willen wandelen of fietsen.

Lead-out

Tergend langzaam komt het dichterbij, het einde van de 3e ronde. Hier heb ik naar uitgekeken. In mijn hoofd is het vanaf nu namelijk alleen nog maar een paar kilometer relatief makkelijk afdalen naar de finish. And boy was I wrong. In de laatste kilometers zijn nog een paar pittige singletrails gestopt, waar je echt je hoofd erbij moet houden. En die laatste hoogtemeters zijn ook nog eens de zwaarste. Na 113 kilometer is daar de finish. Mijn BEAT-teamgenoten staan juichend bij de finishboog. Terug in Valkenburg! En wat heb ik ervoor moeten vechten. De Gravel Fondo Limburg was zwaarder dan verwacht, je hebt letterlijk geen moment rust, maar nog veel mooier dan gehoopt. Langs kalkgroeven, door holle wegen, over Limburgse löss. Gravelpaden waar ik het bestaan niet vanaf wist. Afdalingen waar ik alle techniek uit de kast moest trekken en beklimmingen waar ik mentaal nog wel een gevecht moest voeren. Onvergetelijk! Wat mijn betreft mag deze Fondo ieder jaar op de gravelkalender komen te staan!

Wil jij er volgend jaar ook bij zijn? Alle informatie over de Gravel Fondo Limburg vind je op gravelfondolimburg.nl. Hier is te zijner tijd ook de inschrijving. Zorg dat je er op tijd bij bent, het aantal tickets is beperkt. De Gran Fondo bestaat uit een lead in van 5,1 kilometer, vervolgens 3 rondes van 33,9 kilometer en een finish van 5,9 kilometer. Een totale afstand 113 kilometer, waarmee je je ook nog eens kunt kwalificeren voor de UCI Gravel World Championships.