Natuurlijk is fietsen in Tsjechië prachtig, daar hoef je mij niet meer van te overtuigen. Maar nu ik ook een wedstrijd heb mogen fietsen in het achterland van Praag, ben ik helemaal overtuigd. Eindeloze wegen, constant positioneren in het peloton en toegejuicht worden door waanzinnig enthousiaste supporters. Dat is L’Etape Czech Republic by Tour de France in een notendop. Een wielerwedstrijd in Tsjechië die start in Praag, en dwars door Centraal-Bohemen voert.
Zorgvuldig leg ik mijn fietskleding op het hotelbed. Mijn shirt, de startnummers al bevestigd, mijn bibshort en fietsschoenen. Ik zou willen dat mijn hoofd net zo rustig en geordend is. Want waar ik eerder uitkeek naar 140 heerlijke kilometers door Tsjechië fietsen, komt de avond voor L’Etape Czech by Tour de France de realiteit binnen. Niets rustig fietsen, het wordt écht koersen, en de concurrentie is niet mals. Olympisch kampioene Martina Sáblíková zit in mijn categorie, om eens iemand te noemen. Om de spanning nóg wat te verhogen lees ik net dat je gemiddeld 30 kilometer per uur moet fietsen om in koers te blijven. Dat wordt dus afzien.
L’Etape Czech Republic by Tour de France
De fietstocht die me te wachten staat is dan ook geen toertocht. Misschien heb je al eens gehoord van L’Etape du Tour? Dit is een serie wielerevenementen die wordt georganiseerd onder de vlag van de Tour de France. In verschillende landen, waaronder dus ook Tsjechië, en bedoeld om je even een echte Tour de France-renner te kunnen voelen op sommige van de mooiste plekken ter wereld.
En op een van deze plekken bevind ik me nu. Even geleden klonk het startschot bij het Strahov stadion in Praag, vlakbij de Praagse burcht. Na een neutralisatie van een kilometer of 8 reden we de stad uit. En nu fietsen we door het groene en heuvelachtige landschap van Midden-Bohemen.
Ik kijk rond, op zoek naar een goede positie in het peloton. De zenuwen schuiven langzaam naar de achtergrond en het enthousiasme neemt het over. Al koers ik niet zo heel veel meer, zodra ik in een wedstrijd zit en de wedstrijdfocus te pakken heb, kan ik genieten van dit gevoel. Het samenspel van spanning, op je grenzen fietsen, snel reageren, en zo nu en dan even de tijd nemen om te genieten.
Want kijk nu eens! Dit is hoe ik Tsjechië altijd voor me zie. De asfaltweg strekt zich voor me uit. In de verte kleine dorpen tussen de velden. Om me heen is het groen. Heerlijk, intens groen. Ik rol door de heuvels en zie dat er een mooie, fijn lopende afdaling aankomt.
„Het is de enige sportieve serie waar iedereen zich kampioen kan voelen. En tegelijkertijd kan genieten van de unieke sfeer van de Tour de France.”
Christian Prudhomme, Tour de France-directeur.
Tsjechische tifosi
Al voor ik het volgende dorp in rijd, hoor ik ze. De juichende toeschouwers aan de kant. De Italiaanse tifosi die een paar maanden geleden in Lucca langs het parcours stonden zijn er niets bij. Ook hier in Tsjechië vind je wielergekken. Tenminste, of ze zo gek zijn van wielrennen weet ik niet, maar vandaag maken ze er in ieder geval een feest van. In Unhošť staat de muziek op standje maximaal, iedereen is verkleed, de biertap staat open. Hier worden dan ook geen bidons aangegeven, maar plastic glazen bier. En meer dan één wielrenner pakt een glas aan en tikt het gouden goedje zo achterover.
Kinderen steken hun hand uit voor een high five, mannen rennen met je mee terwijl ze onverstaanbare aanmoedigingen schreeuwen. De vermoeidheid die ik bij het binnenrijden van het dorpje in mijn benen voelde, is spontaan verdwenen. Je een prof voelen tijdens deze wedstrijd, daar is niets van gelogen.
Hoogtemeters
Ik moet wel mijn hoofd erbij houden, want het blijft een koers. Na een mooie afdaling in de richting van Mostecký Mlýn volgt een klim, al snel gevolgd door een getimed sprintsegment in Žilina. Daarna volgt een rustig stuk door weiden en bossen.
Maar mijn Wahoo is onverbiddelijk. Op het schermpje van mijn fietscomputer zie ik dat de eerste echte belangrijke klim eraan komt, met stijgingspercentages van meer dan 20%. Op de klim volgt gelukkig de beloning van een fantastische afdaling. Eindeloze haarspeldbochten en hierna kilometers ontspannen fietsen door de velden, met een panoramisch uitzicht over Křivoklát.
In de verte én in de hoogte zie ik een kasteel opdoemen. En ja, daar zal ik ook naartoe moeten fietsen. De 2200 meter lange klim rond het kasteel is de zwaarste beklimming van het parcours. 1100 meter hiervan voert over kasseien, gevolgd door nog eens 1100 meter naar de top. Op de kasseien zet ik aan. Steeds een bocht vooruit kijken en zo snel klimmen als ik kan. Als ik onderweg nog wat mannen inhaal, worden de supporters gek. Lachend roepen ze iets naar de mannen, die grijzen als een boer met kiespijn. Ik schakel op en pers er nog een versnelling uit.
De afdaling naar Písky gaat over ruw asfalt. Mijn rug doet inmiddels pijn, mijn schouders staan in brand. Mijn huurfiets is eigenlijk net te groot en dat wreekt zich nu. Ik geef me over aan de pijn en denk alleen aan de finish. Niet loslaten, doorgaan. Mijn ogen schieten heen en weer, kan ik ergens aanhaken? Een man fietst voorbij en wijst naar zijn achterwiel. Hij houdt even in en zodra hij ziet dat ik ben aangehaakt, versnelt hij. 5 kilometer later zwaait hij, houdt zijn benen stil en laat zich afzakken. Hij heeft me een stuk naar voren gebracht, omdat hij zag dat ik het moeilijk had. Ik voel me dankbaar, want wat had ik dit nodig.
Terugtocht naar Praag
Ik kom op het punt waar de routes worden samengevoegd. Naast de wedstrijd die ik fiets, worden er vandaag namelijk ook 2 toertochten verreden. Hoe zeer ik ook weet dat ik de kracht uit mezelf moet halen, geeft dit wel moraal. Er wordt namelijk een stuk minder snel gefietst. En in plaats van me de langzaamste te voelen, kan ik nu fietsers inhalen.
Bij het laatste bevoorradingspunt pak ik snel een gelletje en neem een stuk watermeloen. Gewoon, om even iets anders te eten dan sportvoeding. “Hier, deze is vers.” Ik krijg een stuk meloen in mijn handen gedrukt, mijn bidon wordt zonder vragen overgenomen en gevuld met sportdrank. “Succes, je bent er bijna.”
Na de afdaling naar Zbečno volgt de klim Sýkořičák. Een klim van 2700 meter, met zeker in de eerste helft steile stukken met stijgingspercentages van 25 procent. Gelukkig is er de laatste 20 kilometer wat rust. Ik kan even op adem komen en kracht verzamelen voor de finale. De route gaat licht bergafwaarts en helemaal in de verte komt Praag al in zicht. Nog een paar kilometer en dan omcirkel ik het grote Strahov Stadion. Nog een keer geef ik alles en sprintend kom ik over de finish.
Niet veel later wordt een finishersmedaille om mijn nek gehangen. Zwaar bevochten en wat ben ik er trots op. Die 30 kilometer per uur die je gemiddeld moest fietsen, daar zat ik net onder. Maar het maakt me eigenlijk niet uit dat ik officieel dus niet geklasseerd ben. Want L’Etape Czech Republic by Tour de France was prachtig, en ik heb het toch maar mooi gedaan.
Nagenieten
Met mijn de medaille om mijn nek kom ik even bij in L’Etape Village, het wielerdorp bij het Strahov Stadion. Wat een buitengewone ervaring. Al zaten er niet extreem veel hoogtemeters in het parcours, het was een zware tocht. Als een van de weinige vrouwen moest ik mijn best doen om bij de mannen aan te kunnen haken, en daar lag het tempo hoog. Ik heb constant gevochten en ben ergens in de achterhoede gefinisht. Gelukkig heb ik onderweg ook kunnen genieten van de mooie route door het achterland van Praag, langs kronkelende rivieren en over bosrijke heuvels. Onderweg waren er 4 verzorgingspunten, met sportdrank, gelletjes, repen, vers fruit, alles wat je zou willen hebben. En de hele etappe voerde over afgesloten wegen, met langs de kant alleen maar rijen schreeuwende fans. Zeker met de finish in het wielerdorp, voelde ik me daadwerkelijk een prof voor een dag.
Over L’Etape Czech Republic by Tour de France
L’Étape Czech Republic by Tour de France is het grootste wielerevenement in Tsjechië en is een officieel wielerevenement onder de vlag van de Tour de France. Het evenement beleefde dit jaar zijn 3e editie. 2685 renners vertrokken vanaf het Strahov Stadion in Praag voor een fietstocht over 142, 106 of 66 kilometer. De lange afstand van 142 kilometer is een echte koers. De middenafstand en korte afstand fiets je als toertocht. Volgend jaar wordt het nog epischer. In juni vindt de heuveletappe plaats, waarbij je vanuit Praag ten westen van de hoofdstad door Midden-Bohemen fietst. De bergetappe vindt plaats in augustus in een van de grensregio’s. Heb jij nog niet genoeg gezien van Tsjechië, dan plak je er dus nog een rit achteraan. En dan is het écht klimmen geblazen.
Goed om te weten: ik fietste deze tocht op uitnodiging van L’Etape Czech Republic en CzechTourism Benelux. Ik verbleef in het mooie Lindner Hotel Prague Castle, vlakbij de start en finish van de race. Foto’s gemaakt door Sportograf.
Geef een reactie