Gesäuse Huttentocht etappe 3: Heßhütte naar de Ennstaler Hütte

Het lijkt alsof ik in een Milka-reclame ben gestapt. Op de weelderig groene bergweide staan wit met bruin gevlekte koeien, het geluid van bellen wordt weerkaatst door de rotsen om me heen. Maar hoe idyllisch het er ook uitziet, het is het decor van een brute etappe.

Koninginnenetappe

De etappeomschrijving is duidelijk: vandaag wordt een pittige tocht. Niet alleen omdat we zo’n 19 kilometer moeten lopen, maar ook omdat er vandaag amper punten zijn waar je water kunt tappen, laat staan iets kunt eten. En met zo’n 1300 meter dalen én dan nog 1200 meter klimmen…. Als ik op de fiets zat, zou ik het een koninginnenetappe noemen.

Maar ik heb vandaag mijn wandelschoenen aan en mijn fiets is ver weg: ik loop met mijn man de derde etappe van de Gesäuse Huttentocht in Oostenrijk. Na twee dagen regen en mist sta ik vandaag eindelijk op zonder mist te zien. Het is vrij zicht vanuit de hut en ik kan niet wachten om aan de afdaling te beginnen. Ik laat de Heßhütte en de majestueuze Hochtor achter me en ga op pad.

Gemzen en Milka-koeien

Na de hut zie ik al snel een gems, hij blijft rustig dooreten terwijl hij ons nakijkt. Tussen de stenen hoor ik het gefluit van marmotten. Wie dacht dat er een afdaling zou komen, had het mis. Eerst is het nog even flink stijgen. De rotsen liggen zo vroeg op de ochtend nog in de schaduw en het pad is kletsnat, glad en steil. Dan ineens, na een bocht, sta ik op het hoogste punt van de dag. Een kruisbeeld aan alle kanten omringd door een waanzinnig uitzicht.

Aan deze kant van de bergrug schijnt de zon en ik wissel snel naar een korte broek. Mijn man loopt inmiddels al een stuk voor me. Ik neem de tijd om uit te kijken over het dal. ‘Gesäuse off the beaten track’ wordt het hier genoemd. Amper wandelaars, geen berghutten, alleen prachtige bloeiende alpenweiden en alpenberglandschappen. Net zo steil als het voor de top naar boven ging, gaat het nu naar beneden. De route loopt om de 2191 meter hoge Hochzinödl heen. De grijze rotsen begeleiden me naar beneden. Wanneer de rotsen langzaam overgaan in gras zie ik drie gemzen rustig grazen, en iets verderop twee marmotten. Rug tegen rug zitten ze op een steen, vol in de zon. Hoe erg de afdaling ook lonkt, als je zelf ook even stil gaat zitten, kun je mooi marmotten of gemzen observeren op de steile hellingen.

Niet veel later sta ik in mijn weide vol Milka-koeien. Links de kale bergen, rechts een riviertje. Grote sparren, keien in het midden van de alpenweiden en hier tussen staan in kleine groepjes de bruin met witte koeien. Ik probeer zo goed als het kan om de koeien heen te lopen, maar zoveel ruimte is er niet. Recht over de weide dan maar. Een aantal koeien kijkt wat minder aardig, terecht, ik verstoor hun welverdiende rust. Andere geven mij de ruimte of komen recht op me afgelopen om op een meter afstand stil te blijven staan en me aan te staren.

Grüß Gott 

“Grüß Gott” hoor ik ineens. “Willen jullie water bijvullen? Als jullie op weg zijn naar de Ennstaler Hütte lopen jullie nog even bergaf en daarna zijn er geen waterbronnen meer.” Een man staat bij een houten hutje en wenkt ons. We bedanken hem en vullen onze flessen bij. Want waar je op alle etappes van de Gesäuse Hüttenrunde voldoende drinkwater mee moet nemen, blijkt dat hier extra belangrijk. De komende uren zal er geen druppel water te krijgen zijn.

Eten ook niet, trouwens. Op de meeste etappes vind je wel ergens een berghut of restaurant waar je kunt lunchen, maar vandaag niet. Over een bergweide vol varens, dat zie je niet zo vaak, daal ik af tot er een mooi plaatsje is voor de lunch: wat repen, koud water en chocolade, dat staat er op het menu van vandaag.

Een oude bosweg voert door de Hartelsgraben, sterker nog, het moet de oudste bosweg van de Steiermark zijn! De koele lucht is een welkome verfrissing. Afwisselend links en rechts van het pad stroomt de steeds breder wordende Sulzkarbach rivier met talloze kleine watervallen. Het water stroomt over met mos bedekte stenen. Het ruisende water vergezelt me naar beneden. Ik zie borden naast de weg. Ze zijn flink verweerd, maar uiteindelijk maak ik op dat in dit bos ooit dikke boomstammen tot houtskool werden verkoold.

Stilte voor de storm

Dan is het even gedaan met de rust. De route steekt de Enns over en volgt een paar kilometer de drukke asfaltweg richting Hieflau. Toch blijkt het stilte voor de storm, want zodra mijn man en ik de asfaltweg achter ons laten gaat het gravelpad meteen steil omhoog.

De kaart is duidelijk: de hoogtelijnen staan dicht bij elkaar. Dat betekent dat het steil is. Echt heel steil. En waar er een weg vol haarspeldbochten de berg omhoog slingert, gaat de route dwars door het bos de kortste weg omhoog. Komoot geeft dieprood aan, steiler kan niet. Mijn gps geeft steigingspercentages van ruim boven de 20 graden aan, ik wrijf even door mijn ogen als ik 45 graden zie staan. Dit is geen wandelen meer, maar klimmen. Even is er rust, op de weide bij de Hochscheibenalm.

Dan gaat het weer verder. Het voelt trouwens ook aan alsof je constant aan het traplopen bent, kilometers achter elkaar. Eerst door door dicht loofbos waar het pad overgroeid is met onkruid, na de overgang naar naaldbomen is er wat meer ruimte. Maar het blijft onverminderd steil.

Afzien

Langzaam wordt de omgeving rotsachtiger, echt alpien. Als mijn benen wat minder verzuurd zouden zijn, zou ik er echt van genieten. Nu blijf ik vooral gestaag klimmen, zigzaggend over rotspaden tegen de bergwand, want ik weet dat zodra ik stilsta ik niet meer op gang kom.

De laatste kilometers slepen zich voort, over een steil pad door het bos en over open gebieden. Dan zie ik – als een oase- eindelijk de Ennstaler Hütte, de oudste berghut in het nationale park Gesäuse.

Ik bestel een alcoholvrije weizen en ben de spierpijn in mijn benen meteen vergeten. Wat een waanzinnig uitzicht. Vanaf mijn plekje tussen de Tamischbachturm en de Kleinen Buchstein kijk ik bijna 360 graden uit op de ruige Hochtor-groep, en in het noorden reikt het uitzicht tot ver in de uitlopers van de Alpen.

In de berghut is er helaas weer geen douche. Ook geen drinkwater overigens, of stroom. Alleen een kraan met koud water om je snel even te wassen. Maar je krijgt wel de meest heerlijke gerechten tijdens het diner, je wordt beloond met spectaculaire uitzichten en je kunt slapen zicht op de sterrenhemel, onder een klein dakraam. Als je de spierpijn eenmaal vergeten bent, is het een pracht etappe!

Gesäuse Huttentocht

In 7 dagen wandel ik van berghut naar berghut tijdens de Gesäuse Hüttenrunde ofwel Gesäuse Huttentocht in de Oostenrijkse Steiermark. De trail begint en eindigt in Admont. Door de ongerepte natuur en over bergpaden, wandel ik langs wilde rivieren en over almweiden, met uitzicht op de legendarische bergtoppen van de Ennstaler Alpen. ‘s Avonds overnacht ik in traditionele berghutten. Ik ontdek het Nationaal Park Gesäuse in de Steiermark in Oostenrijk. Lees alles over de Gesäuse Hüttenrunde: een spectaculaire huttentocht voor de meer ervaren bergwandelaar. Ik boekte de reis via Ecktiv. Bekijk meer Huttentochten Oostenrijk op ECKTIV.

Gesäuse huttentocht etappe 3: Hesshütte – Ennstaler Hütte, 7:15 uur wandelen (zonder pauzes), afstand ca. 18,9 km, ↑1.230 m, ↓1.383 m. Overnachting bij de Ennstaler Hütte.

Gesäuse Huttentocht etappes:

Etappe 1: van Admont naar de Mödlinger Hütte
Etappe 2: Mödlingerhütte naar de Heßhütte
Etappe 3: Heßhütte naar de Ennstaler Hütte
Etappe 4: Ennstalerhütte naar de Haindlkarhütte
Etappe 5: rustig wandelen en genieten op het terras
Etappe 6: Admonter Haus naar het Rohrauerhaus
Etappe 7: wandelen van het Rohrauerhaus naar Admont